Weer vroegen Nijmegenaren om aandacht voor de vreselijke situatie in Gaza. Ruim vierhonderd mensen trokken met een lawaaidemonstratie vanaf het station naar het centrum van Nijmegen. De Palestijnse Amal Karam beschrijft haar gevoel.
“De regering doet te weinig.” “Ik ben zo verdrietig en boos, dat de mensen in Gaza en ook in de Westelijke Jordaanoever vermoord en uitgehongerd worden, terwijl er wordt toegekeken.” “De maatregelen tegen de Israëlische regering stellen veel te weinig voor.” “Stop de genocide.” “We kunnen niet zeggen dat we het niet hebben geweten.”
Zomaar wat opmerkingen die te horen waren tijdens de demonstratieve optocht door het centrum, begeleid door muzikanten, maar vooral door veel lawaai, door het slaan met lepels op potten en pannen. Deze lege pannen werden uiteindelijk om het beeld van Mariken gehangen, als tijdelijk hongermonument.
Hieronder de column van Amal Karam die eerder in de papieren zomeruitgave stond die het thema Vrouwen in Nijmegen had.
De Palestijnse vrouw: levenslang strijdster
Mijn moeder behaalde haar middelbareschooldiploma tegelijk met mij toen ze begin twintig was en al drie kinderen had. Zij studeerde door en werd verpleegkundige. De droom uit haar jeugd kwam zo uit. Zij zorgde dat haar vijf kinderen allemaal studeerden en sterk in hun schoenen staan in het leven: “Zo maak je je eigen identiteit, nadat die van je geroofd werd.”
Mijn moeder is een voorbeeld van de Palestijnse vrouw: sterk, ambitieus, intelligent, doelbewust, strijdbaar, liefdevol, altruïstisch. Je vindt haar in de politiek, kunst, literatuur, mode, onderwijs en zorg, media, wetenschap. Kortom, overal waar zich mogelijkheden aandienden. Ze is de drager van het huis en het Palestijnse volk, de bewaker van de Palestijnse identiteit en ze geeft deze door. Ze zorgt goed voor zichzelf, voor alles wat Palestijns is en voor wat leeft.
In Gaza is het doel van Israël om zo veel mogelijk Palestijnse kinderen en vrouwen te vermoorden. Zo denkt Israël de etnische zuivering van het Palestijnse volk te realiseren, om een groot Israël in het Midden-Oosten te creëren. Dit koloniale project heet zionisme. De Gazaanse vrouwen beseffen dat en daarom zijn ze bereid veel kinderen te baren. Om Palestina demografisch sterk te houden, ondanks de bezetting en onderdrukking. Zij gaan voor het leven terwijl Israël voor hun dood gaat: ‘All of them’, zoals openlijk gezegd wordt in Israël. Een vijftienjarig meisje heeft al vijf oorlogen in Gaza meegemaakt en nu een genocide.
Pijn
Zoals veel Palestijnen die als vluchteling geboren zijn, aanschouw ik nu in Nijmegen de genocide. Ik strijd ertegen, terwijl gevoelens van pijn, woede en machteloosheid aan mij vreten. Demonstreren, debatteren, voorlichting geven, benefiets organiseren, doneren, bij veel bestaande actiegroepen aansluiten. Ik doe dit allemaal naast mijn baan in het onderwijs en toch voelt het als te weinig.
De Palestijnse vrouw heeft continu met geweld te maken. Soms ook achter de voordeur, als mannen het geweld wat hen aangedaan is afreageren. Het eergevoel en waardigheidsgevoel zijn zo sterk bij de Palestijnen, dat Israël dat als verzet ziet en hen continu vernedert en ontmenselijkt. Israël zet verkrachting in bij mannen, maar voornamelijk bij vrouwen. Zeker honderdtwintig vrouwen uit Gaza zijn verkracht, waarschijnlijk veel meer. Sommige vrouwen dragen zelfs het kind van hun verkrachter(s). Abortus is een lastige zaak om religieuze redenen. Hoe voelt zo’n vrouw zich, naast al het verlies, de verminkingen en het verhongeren van eigen kinderen en familieleden?
Ondanks woede, onmacht, trauma’s en bodemloze pijn, blijft de Palestijnse vrouw veerkrachtig strijden voor het voortbestaan en het behouden van de identiteit van het Palestijnse volk.
Zwart
Met een groep Nijmegenaren hebben we Mensen in het zwart opgezet. We staan elke laatste zaterdag van de maand op het Koningsplein om omstanders te informeren en duidelijk te maken dat de genocide en bezetting moeten stoppen en dat Nederland zich aan het internationale recht en de eigen grondwet moet houden.