Het Nijmeegse perron kleurde op de ochtend van 18 mei rood met reizigers op weg naar Den Haag. Daar trokken honderdduizend mensen, jong en oud, moslim en jood, een Rode Lijn en eisten actie van de regering om een staakt-het-vuren af te dwingen en te stoppen met de samenwerking met Israël. De Palestijns-Nijmeegse Amal Karam was erbij.
„Op Plein 1944 in Nijmegen was een pro-Palestinademonstratie, maar ik vond dat ik naar Den Haag moest”, zegt Amal Karam, Palestijnse activiste en voormalige Stadsdichter Nijmegen. Zij liep samen met honderdduizend andere in rood geklede mensen mee om de Rode Lijn door Den Haag te trekken, een oproep om de Nederlandse medeplichtigheid aan Israëls oorlogsmisdaden te stoppen. Karam: „De verwachting was dat het megagroot zou zijn, maar het was nog veel beter. Het was een rechtstreekse oproep aan de regering: Doe iets, de genocide moet koste wat het kost stoppen.”
Vijftig organisaties, waaronder Amnesty International, Oxfam Novib, The Rights Forum, Islamitische organisaties, Een Ander Joods Geluid en Artsen zonder Grenzen, riepen op om onmiddellijk de samenwerking met Israël te stoppen, een staakt-het-vuren af te dwingen en geen wapenleveranties meer toe te staan. ‘Premier Schoof, als u geen Rode Lijn trekt, dan doen wij het.’
Genoeg
Op het Nijmeegse perron en in de trein kleurde het ’s ochtends rood, en dat gebeurde op ieder volgend station. Karam: „Die stroom van rood geklede mensen, allemaal op weg met hetzelfde doel, dat was ontroerend, ik kreeg er tranen van in mijn ogen.” In de trein zat ook de tweeënzeventigjarige Marie Thérèse uit Nijmegen in een rood jasje: „Ik werd verwacht op een verjaardagsfeestje maar ik zei tegen mijn kleinkinderen: ‘Hier moet ik naar toe. Ik heb de laatste veertig jaar niet meer gedemonstreerd, maar dit is zo heftig, hier kan ik niet aan voorbijgaan.’” Dat was het geluid bij veel mensen: ‘Het is genoeg, we moeten onze stem laten horen’.
Journalisten
Karam: „Op het podium op het Malieveld werd een prachtig gedicht voorgedragen. Verzetspoëzie treft mij in het hart. Er waren veel bekenden. Ik liep tijdens de tocht bij meerdere groepjes, we zongen samen en riepen leuzen als ‘Free Palestine’.” Leuzen op veel kartonnen borden gingen over de oorlogsmisdaden, de genocide, maar vooral over het gebrek aan daadkracht van premier Schoof, zoals: ‘DICK, wie was je voor je je geweten aan de kant SCHOOF’. De groep met foto’s van door Israël vermoorde journalisten maakte veel indruk. De stoet liep vanaf het Malieveld naar het Vredespaleis en langs de Hofvijver terug. In het Vredespaleis loopt een aanklacht over genocidaal handelen door Israël, ingediend door Zuid-Afrika.
Verwachtingen
Minister Veldkamp kondigde onlangs aan een streep in het zand te trekken. Hij wil onderzoek naar de vraag of Israël de mensenrechten wel respecteert. ‘Een losse flodder’, zegt The Rights Forum, ‘De uitkomsten van zo’n onderzoek zijn allang bekend. Het Internationaal Gerechtshof en talloze rapporten wijzen uit dat Israël zich schuldig maakt aan genocidale daden.’ En: ‘Het kabinet-Schoof zakt ver door een morele én juridische ondergrens.’ Karam: „Die streep in het zand van Veldkamp slaat natuurlijk nergens op. En wat Schoof betreft, het is Wilders die hem aan het premierschap hielp, dus grote verwachtingen dat er geluisterd wordt heb ik niet. Maar we moeten optimistisch blijven.”
Hieronder het gedicht dat werd voorgedragen op 18 mei.
Fobie door Maureen Ghazal
Voor Najwan Darwish die met oneindig veel stemmen papier vult
Alle holtes worden gecontroleerd
loze ruimte omcirkelt niets mag leeg
niets naar eigen inzicht ingevuld
in de baarmoeder stilaan groeien
wachten op het moment iets te worden en de wereld in te stromen
maar zelfs in een lichaam staande kunnen worden gehouden
je eerste hartenklop de aanleiding
voor een afgelegen bestaan
niet mogen ademen omdat je
niet voor de lucht hebt betaald
niet voor de lucht mogen betalen omdat je
niet geacht wordt te werken
omdat je niet de juiste papieren hebt
omdat je überhaupt geen papieren hebt
omdat je bent geboren in een omgeving
waarin je onzichtbaar gemaakt
soms vergeet je onderdeel te zijn
van een samenleving die in haar geheel wasemt
soms vergeet je dat ook jij daarin organisme
je wil leegte inademen
je wil iets worden dat ruimte inneemt
je wil ‘s nachts slapen en ‘s ochtends de zon zien opkomen
je wil in je eigen huis over je eigen grond lopen
en er zeker van zijn dat je daar de dag erna nog loopt
dus besluit je alsmaar te bewegen om niets kwijt te raken
om te voelen dat je een lichaam bent dat ter wereld kwam
om zich uit te strekken je zou graag zo nu en dan
willen rusten je hoofd op een schouder leggen horen dat je bestaat