Het Nijmeegs-Arnhemse platenlabel Kroese Records heeft oog voor opmerkelijk volwassen en zelfverzekerde artiesten zoals Martijn Smits, die onder de artiestennaam Benedict een serieuze en een behoorlijk autobiografische eerste plaat heeft afgeleverd. Verwijzingen naar de grote Nick Cave zijn dan ook niet misplaatst.
You Can Tell Me Nothing That I Should, zo heet de eerste volwaardige plaat van de 38-jarige singer-songwriter Martijn Smits, import-Amsterdammer uit het Brabantse Someren. Zijn geboorteplaats speelt een prominente rol bij deze plaat. De muziek verhaalt over een behoorlijk heftige episode in het leven van Smits. In 1999 werd hij in het lokale dorpscafé slachtoffer van een bijna fatale steekpartij, waarna maar op het nippertje zijn lever gered kon worden.
Dit was een keerpunt in zijn leven. Vanaf toen nam Smits een alles-of-nietsmentaliteit aan. Dit hield in zijn eigen woorden in: „Saaie baan opzeggen, naar de grote stad verhuizen, en de spanning van het werken als marketeer opzoeken.” In Amsterdam kreeg hij ook een serieuze relatie en begon hij met muziek maken. Dat laatste slokte hem zo op dat ook hier zijn baan werd opgezegd en uiteindelijk eveneens zijn relatie strandde. Alles of niets was hier dus weer het devies. En dat levert nu dus deze plaat op. Een plaat waar de gelaagdheid en urgentie van afspat.
Vanaf het openingsnummer You’ve Lost Me Before laat Smits horen in staat te zijn composities te schrijven die zich kunnen meten met het betere werk van groten als Nick Cave en soms ook The National. Vooral zijn stem doet in veel opzichten denken aan Cave, een prettige nasale stem die het in de stemmig klinkende songs goed doet. Smits laat horen dat hij zijn meest prominente instrument, de piano, goed beheerst. Ook de inzet van strijkers en blazers dragen bij aan de prachtige klankkleur van de tien nummers die dit album rijk is. Luister maar naar Mistaken For en Finish The Wine. Op sommige momenten doet zijn stem ook wel denken aan, wie kent hem nog, Billy Idol.
Wat de plaat verder kenmerkt is het effectieve gebruik van elektronica. Er vallen soms ook flarden Massive Attack te bespeuren. Dit valt vooral op in prijsnummer New Blue Moon. Maar het mooiste nummer is het uptempo Stay, waarin zijn stem prettig wordt omkaderd door tinkelende gitaren. Al met al is dit een plaat waarvoor Martijn Smits, onder zijn nom de plume Benedict, zich niet voor hoeft te schamen. Als dit een voorbode is voor wat komen gaat, kunnen we nog veel moois van hem verwachten.