„Jongens, ik ben er ook op tegen! Een actieleider die ergens voor is, da ken niet.” Zo opende Wim de Bie alias Hank den Drijver de actie ‘Maak eens een gebaar’ voor Amnesty International in 1983. Ook Nijmegen was vaak ‘tegen’ en ging geregeld de straat op met spandoeken en puntige teksten. De onderwerpen veranderden, maar het Nijmeegse activisme bleef al die jaren overeind.
De jaren zeventig waren een periode van radicale verandering en sociale bewustwording in Nijmegen. Jongeren en studenten gingen vaak de straat op om te protesteren tegen de gevestigde orde, de Vietnamoorlog en kernwapens. De kraakbeweging kwam op in de stad, waar leegstaande panden werden ingenomen om huisvesting te bieden aan daklozen en kunstenaars.
In de jaren tachtig en negentig stonden het milieu en sociale rechtvaardigheid centraal. Krakers en activisten streden tegen de komst van een bovengronds parkeergarage in wat uiteindelijk culmineerde in de legendarische Piersonrellen. Nijmeegse activisten vochten voor het behoud van groene ruimtes in de stad. De anti-apartheidsbeweging in Nijmegen zette zich in voor de afschaffing van het racistische regime in Zuid-Afrika en riep op tot het boycotten van bedrijven die zakendoen met het apartheidsregime.
In de jaren na de millenniumwisseling werd de strijd voor gendergelijkheid en lhbtiq+-rechten prominenter. Ook migrantenrechten en racisme kregen meer aandacht. Lokale organisaties en individuele activisten werkten samen om een inclusieve en diverse stad te bevorderen. In de afgelopen tien jaar groeide de klimaatbeweging in Nijmegen enorm met onder meer het maandelijkse klimaatalarm van Extinction Rebellion, om de desastreuze gevolgen van de klimaatcrisis te agenderen. Activisten zetten druk op overheden en bedrijven om duurzaamheid te omarmen.